چرم آرا پوست حیوانات و پوست هایی که برای حفظ آنها با مواد شیمیایی فرآوری شده اند و برای استفاده به عنوان لباس، کفش، کیف دستی، مبلمان، ابزار و وسایل ورزشی مناسب هستند.
اصطلاح پوست برای تعیین پوست حیوانات بزرگتر (مانند چرم گاو یا پوست اسب) استفاده می شود، در حالی که پوست به پوست حیوانات کوچکتر (مانند پوست گوساله یا بچه بچه) اشاره دارد.
فرآیند نگهداری به کار گرفته شده یک درمان شیمیایی به نام دباغی است که پوست فاسد شدنی را به ماده ای پایدار و غیر پوسیده تبدیل می کند.
عوامل برنزه کننده شامل تانن های گیاهی (از منابعی مانند پوست درخت)، نمک های معدنی (مانند سولفات کروم) و روغن ماهی یا حیوانی است.
اگرچه از پوست حیوانات متنوعی مانند شترمرغ، مارمولک، مارماهی، ماهی و کانگورو استفاده شده است، چرم های رایج تر از هفت گروه اصلی می آیند: گاو، از جمله گوساله و گاو.
گوسفند و بره؛ بز و بچه؛ حیوانات اسب، از جمله اسب، قاطر، و گورخر. بوفالو؛ خوک و گراز؛ و حیوانات آبزی مانند فوک، شیر دریایی، نهنگ و تمساح.
پوست پستانداران از سه لایه تشکیل شده است: اپیدرم، یک لایه بیرونی نازک. کوریم، یا درم، لایه مرکزی ضخیم؛ و یک لایه چربی زیر جلدی.
پس از برداشتن دو لایه ساندویچ از کوریم برای ساخت چرم استفاده می شود. پوست تازه حاوی 60 تا 70 درصد وزنی آب و 30 تا 35 درصد پروتئین است.
حدود 85 درصد از پروتئین کلاژن است، یک پروتئین فیبری که توسط پیوندهای شیمیایی در کنار هم نگه داشته می شود.
اساساً چرم سازی علم استفاده از اسیدها، بازها، نمک ها، آنزیم ها و تانن ها برای حل کردن چربی ها و پروتئین های غیر الیافی و تقویت پیوند بین الیاف کلاژن است.
چرم سازی یک هنر باستانی است که بیش از 7000 سال است که انجام می شود. پوست‌های تازه در آفتاب خشک می‌شد، با کوبیدن چربی‌ها و مغز حیوانی نرم می‌شد و با نمک زدن و دود کردن حفظ می‌شد.
