آب معدنی که توسط تقطیر، اسمز معکوس یا فرآیند مناسب دیگر تصفیه شده است، ممکن است استانداردهایی را برآورده کند که به آن اجازه می دهد برچسب “آب تصفیه شده” داده شود.
چگونه از کیفیت و ایمنی آب معدنی اطمینان حاصل کنیم؟ استانداردهای کیفیت فدرال برای آب معدنی بطری شده برای اولین بار در سال 1973 بر اساس استانداردهای خدمات بهداشت عمومی ایالات متحده برای آب آشامیدنی که در سال 1962 ایجاد شد، به تصویب رسید.
قانون آب آشامیدنی ایمن در سال 1974 نظارت نظارتی بر خدمات آب معدنی عمومی (آب لوله کشی) را به آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده (EPA) واگذار کرد.
FDA بعداً تحت قانون FD&C مسئولیت اطمینان از مطابقت استانداردهای کیفیت آب بطری با استانداردهای EPA برای آب آشامیدنی را بر عهده گرفت.
هر بار که EPA استانداردی را برای یک آلاینده تعیین می کند، FDA یا آن را اتخاذ می کند یا تشخیص می دهد که برای آب بطری ضروری نیست.
در برخی موارد، استانداردهای آب معدنی و آب آشامیدنی متفاوت است. برای مثال، از آنجایی که سرب می‌تواند از لوله‌ها به آب وارد شود که از منبع آب عمومی به شیرهای خانگی می‌رود.
EPA حد مجاز سرب در آب آشامیدنی را ۱۵ قسمت برای هر میلیارد (ppb) تعیین کرده است. برای آب های بسته بندی شده که برای آن از لوله های سربی استفاده نمی شود، حد مجاز 5ppb تعیین شده است.
برای تولید آب معدنی، بطری‌سازان باید از مقررات CGMP پیروی کنند که به‌طور خاص پردازش و بسته‌بندی آب آشامیدنی را تعیین می‌کند و توسط FDA اجرا می‌شود. نمونه هایی از آب باید گرفته شود، تجزیه و تحلیل شود، و مشخص شود که ایمن و سالم هستند.
این مقررات همچنین مستلزم طراحی، حسابداری و رویه های بطری سازی مناسب کارخانه و تجهیزات است.
علاوه بر این، پردازشگرهای آب معدنی معمولاً باید در سازمان غذا و دارو به عنوان یک مرکز غذایی ثبت نام کنند. تأسیسات داخلی و خارجی که ملزم به ثبت نام به‌عنوان تأسیسات غذایی هستند.
